El Cartel de Suso Basterrechea
MANIFESTO
MANIFESTO DA PALAVRA ENCARNADA
NESTES TEMPOS ANÊMICOS
Aqueles días, os da PRIMEIRA SEMANA DE POESÍA SALVAXE, tremor e temor, emoción e unha fe cega en facer realidade un proxecto nado das entrañas, nos bares e nas esquinas, e que tendria a súa habitat, nas rúas, prazas e Mercados da cidade, e todo co propósito de sacar e tender ao aire a PALAVRA ENCARNADA.
Hoxe máis que nunca a poesía é portadora desa conciencia do home, a que nos fai libres. Así se entenden os versos de Hölderling: “con moitísimo mérito pero é poéticamente como o home habita a terra” Foi a conciencia poética a primeira que lanzou o grito de alarma ante o estado de benestar que nos quixeron vender como vida.
A poesía, esa fabulosa inutilidade, que conxura a posibilidade de empaquetarla, troquelar, vivir dela, a cambio faise necesaria para habitar este mundo, para compartir o seu silencio
Despois de que a igrexa saqueara o ceo e rompese o diálogo directo do home co sagrado, logo de haber banalizado a Deus, ao capitalismo financeiro quedoulle o terreo preparado para saquear a terra. A luz xa non é de Deus e polo tanto tampouco do home, nin a auga, nin o aire, nin a terra, nada é noso e sentímonos expoliados e pobres. A poesía é unha conciencia social que se levanta contra o expolio, contra o botín dos mercados, contra esta vida miserable, contra esta morte ignominiosa
Os poetas somos mal vistos, non somos ben recibidos nos campos de batalla, nin nas oficinas de luz estridente onde se fragua a morte e a miseria, volvémosnos agitadores de almas, proclamamos unha fe sen deuses nin tribunos, onde pai, patria e patrón son palabras rebentadas fai tempo polo exercicio da forza e a opresión. Izamos sobre as escombreras humeantes as bandeiras de fume, somos unha poboación nómada que habitamos o mundo e facemos lume soprando as ascuas das voces antigas, o futuro o deletreamos na punta de todas as linguas, e facemos do Esquecemento un territorio fértil onde a festa dos homes e mulleres libres fai sinais desde a noite dos tempos.
Estamos fartos de fame, de impotencia, de noxo, e iso é malo, non é bo que mulleres e homes sexan dobrados sobre a luz deslumbrante e insaciable da miserable abundancia.
Hai unha música de latas e de espinas nos nosos poemas que non podemos evitar. Pedímosvos perdón. O amor é tamén un sentimento revolucionario nestes días de necesidade. A imaxinación armada cede as súas palabras como coios, como pedras para quen queira lanzalos contra aqueles que se empeñan en pisotear nosa dignidade. Non permaneceremos impasibles ante o asedio dos banqueiros sen rostro, dos políticos sen conciencia, de todos ises mercenarios da morte.
«A inxustiza non é anónima: / ten nome e dirección» (Brecht). Un bo poema político non «move ao mundo». Axuda a recobrar o alento. Un bo poema político non «fai caer á inxustiza». Dálle nome e dirección
Non digamos palabras, fagamolas, voemos a palabra encarnada.
A poesía é o activismo dá verdade, o hip hop dá vida, o rap dá rúa, o sal dá terra, a palabra que bate onde doe o dente.
Estamos nun tempo de emerxencia non mundo. A poesia sempre foi voz de emerxencia.
A poesía, si, é un activismo da des-extinción. Berra na indómita primavera: «Non hai tempos mortos!» A vida non se apraza xamais. E sempre a poesía pra compartilhar os días feitos a man, a vida a pé da vida.
PROGRAMA
