Hoy la Avenida está llena de pasos perdidos
las ventanas han volado con los párpados cerrados a la parte alta de las cornisas
las palomas y los gorriones es lo único que queda de los árboles
que se aprietan a los bancos más tristes
Una perra, es Mari, mira el dia como un adorable libro en blanco
es de segunda mano y está manco
los cruasanes dan pena ni las palomas les hacen caso
La avenida corre como un rio seco hacia un mar océano
donde la ciudad jodida busca consuelo,
jodida ciudad si no se da cuenta que está huérfana esta tarde
que se cae como la última hoja muerta de un invierno imposible
Nuestro adorable amigo, su vida
es una obra maestra en blanco y negro
donde rebullen todos los colores de la vida
su silencio es la magnífica banda sonora que jamas dejara de sonar
No me importa la muerte que me lleva de la mano
maldigo la que toma del brazo a mi amigo
no duele la muerte duele dejar la vida
amigos y amigas
Llenemos los vasos de la despedida
y ya llenos los de la bienvenida a Fefi, a la Aldea de nuestros Corazones
Hoxe a Avenida está chea de pasos perdidos
as xanelas voaron coas pálpebras pechado á parte alta das cornixas
as pombas e os gorriones é o único que queda das árbores
que se apertan aos bancos máis tristes
Unha cadela, é MARIA, mira o día
como un adorable libro en branco
é de segunda man e está manco
os croissants dan pena nin as pombas fanlles caso
A avenida corre como un riu seco cara a un mar océano
onde a cidade fodida busca consolo, no colo do Mar,
e fodida cidade se non se dá conta que está orfa esta tarde
que cae como a última folla morta dun inverno imposible
O noso adorable amigo, a súa vida
é unha obra mestra en branco e negro
onde rebullen todas as cores da vida
o seu silencio é a magnífica banda sonora
que xamais deixará de soar
Non me importa a morte que me leva da man
maldigo a que toma do brazo ao meu amigo
non doe a morte doe deixar a vida
amigos e amigas
Enchamos os vasos da despedida
e xa cheos os da benvida a Fefi, á Aldea dos nosos Corazóns
Cando se miran de fronte
Os vertixinosos ollos da vida
Unha luz en barbeito
Empapa o día.
As árbores comen frío
E nós
a desolada promesa de estar vivos.
Hai nenos apañando certezas
Nas lindes do soño.
Atento!
Dígome meu mesmo
Aguza o oído
Coma se unha frauta a tarde
Escoito
como crepitan as sementes
baixo o estampido en branco
E o resto faiscas
Cuando se miran de frente
Los vertiginosos ojos de la vida
Una luz en barbecho
Empapa el día.
Los árboles comen frío
En la palma de tu corazón
Y nosotros
la desolada promesa de estar vivos.
Hay niños apañando certezas
En las lindes del sueño.
Atento!
Me digo a mi mismo
Aguza el oído
Como si una Flauta la tarde
Escucha
como crepitan las semillas
bajo el estampido en blanco
Y el resto en ascuas.
PARA FEFI
CAMINANDO CON ZAS POR LA AVENIDA
No lo dudéis, es mucho el peso del silencio,
E inevitable, pues os juro, que vivir se elige.
El calendario, sin remedio, es el de los árboles,
Y el frío no necesita llevar mensajes
Para llenarme las manos de ausencias.
A ambos lados de la luz, la brisa
Es como si peces en ascuas fueran las voces.
La fatiga es afrutada en estas tardes leves
En las que envejecer tiene un ritmo oscuro,
como si Luisiana de pronto en mis oídos..
No lo dudéis, vivir cansa, y generoso nos llena
De risas, como tantanes, las comisuras
De este fabuloso velatorio donde todo resucita
Siempre que camines por la cornisa de los sueños,
Ya sabes, puro estar por tus huesos,
Como los árboles, que la lluvia, esta tarde, enciende.
k
LE DÉSERTEUR, por Xosé María DOBARRO
Lembrando a Fefi,
Le Déserteur
de XOSÉ MARIA DOBARRO
(Fragmento)
«Marabillábame –téñollo comentado máis dunha vez– escoitalo intepretando coa guitarra “Le déserteur”, por iso calquera referencia a Boris Vian –como no caso das citadas novelas– hai tempo que me trae á cabeza a figura de Fefi e a súa guitarra en Cazadores, que alí foi, se a memoria non me atraizoa, onde o vin cantala por primeira vez. Que texto e que música mellores para tempos tan guerreiros como estamos a padecer. Habería que repetir e repetir as veces que faga falta o que escribiu e cantou Vian como cantaron tamén Mouloudji, Reggiani, Joan Baez ou, entre nós, Fefi Naveiras: “Ma décision est prise / Je m’en vais déserter //…// Et je dirai aux gens: / Refusez d’obéir / Refusez de la faire / N’allez pas à la guerre / Refusez de partir / S’il faut donner son sang / Allez donner le vôtre / Vous êtes bon apôtre / Monsieur le Président”. Ou o que ven sendo o mesmo: “A miña decisión está tomada; vou desertar. E direille á xente que se negue a obedecer, que se negue a facela, que non vaia á guerra, que se negue a partir e que, se hai que dar o sangue, vaia vostede dar a súa, vostede que é un bo apóstol, señor Presidente”.
Very interesting information!Perfect just what I
was looking for!Money from blog