Saltar al contenido
Portada » Inicio » A Palavra Encarnada XV Poesía Salvaxe-FERROL 2023 » Fefi: el Silencio, el tesoro de la presencia

Fefi: el Silencio, el tesoro de la presencia

Hoy la Avenida está llena de pasos perdidos

las ventanas han volado con los párpados cerrados a la parte alta de las cornisas

las palomas y los gorriones es lo único que queda de los árboles

que se aprietan a los bancos más tristes 

Una perra, es Mari,  mira el dia como un adorable libro en blanco

es de segunda mano y está manco

los cruasanes dan pena ni las palomas les hacen caso

La avenida corre como un rio seco hacia un mar océano

donde la ciudad jodida busca consuelo,

 jodida ciudad si no se da cuenta que está huérfana esta tarde 

que se cae como la última hoja muerta de un invierno imposible

Nuestro adorable amigo, su vida

es una obra maestra en blanco y negro

donde rebullen todos los colores de la vida

su silencio es la magnífica banda sonora que jamas dejara de sonar

No me importa la muerte que me lleva de la mano

maldigo la que toma del brazo a mi amigo

no duele la muerte duele dejar la vida

amigos y amigas

Llenemos los vasos de la despedida

y ya llenos los de la bienvenida a Fefi, a la Aldea de nuestros Corazones

Hoxe a Avenida está chea de pasos perdidos

as xanelas voaron coas pálpebras pechado á parte alta das cornixas

as pombas e os gorriones é o único que queda das árbores

que se apertan aos bancos máis tristes 

Unha cadela, é MARIA, mira o día 

como un adorable libro en branco

é de segunda man e está manco

os croissants dan pena nin as pombas fanlles caso

A avenida corre como un riu seco cara a un mar océano

onde a cidade fodida busca consolo, no colo do Mar,

 e fodida cidade se non se dá conta que está orfa esta tarde 

que cae como a última folla morta dun inverno imposible

O noso adorable amigo, a súa vida

é unha obra mestra en branco e negro

onde rebullen todas as cores da vida

o seu silencio é a magnífica banda sonora 

que xamais deixará de soar

Non me importa a morte que me leva da man

maldigo a que toma do brazo ao meu amigo

non doe a morte doe deixar a vida

amigos e amigas

Enchamos os vasos da despedida

e xa cheos os da benvida a Fefi, á Aldea dos nosos Corazóns

Cando se miran de fronte

Os vertixinosos ollos da vida

Unha luz en barbeito

Empapa o día.

As árbores comen frío

Na palma do teu coraçao

E nós

a desolada promesa de estar vivos.

Hai nenos apañando certezas

Nas lindes do soño.

Atento!

Dígome meu mesmo

Aguza o oído

Coma se unha frauta a tarde

Escoito

como crepitan as sementes

baixo o estampido en branco

E o resto faiscas

Cuando se miran de frente

Los vertiginosos ojos de la vida

Una luz en barbecho

Empapa el día.

Los árboles comen frío

En la palma de tu corazón

Y nosotros

la desolada promesa de estar vivos.

Hay niños apañando certezas

En las lindes del sueño.

Atento!

Me digo a mi mismo

Aguza el oído

Como si una Flauta la tarde

Escucha

como crepitan las semillas

bajo el estampido en blanco

Y el resto en ascuas.

PARA FEFI

CAMINANDO CON ZAS POR LA AVENIDA

No lo dudéis, es mucho el peso del silencio,
E inevitable, pues os juro, que vivir se elige.
El calendario, sin remedio, es el de los árboles,
Y el frío no necesita llevar mensajes
Para llenarme las manos de ausencias.

A ambos lados de la luz, la brisa
Es como si peces en ascuas fueran las voces.
La fatiga es afrutada en estas tardes leves
En las que envejecer tiene un ritmo oscuro,
como si Luisiana de pronto en mis oídos..

No lo dudéis, vivir cansa, y generoso nos llena
De risas, como tantanes, las comisuras
De este fabuloso velatorio donde todo resucita
Siempre que camines por la cornisa de los sueños,
Ya sabes, puro estar por tus huesos,
Como los árboles, que la lluvia, esta tarde, enciende.

k

LE DÉSERTEUR, por Xosé María DOBARRO

DIARIO DE FERROL

Lembrando a Fefi,

Le Déserteur

de XOSÉ MARIA DOBARRO

(Fragmento)

«Marabillábame –téñollo comentado máis dunha vez– escoitalo intepretando coa guitarra “Le déserteur”, por iso calquera referencia a Boris Vian –como no caso das citadas novelas– hai tempo que me trae á cabeza a figura de Fefi e a súa guitarra en Cazadores, que alí foi, se a memoria non me atraizoa, onde o vin cantala por primeira vez. Que texto e que música mellores para tempos tan guerreiros como estamos a padecer. Habería que repetir e repetir as veces que faga falta o que escribiu e cantou Vian como cantaron tamén Mouloudji, Reggiani, Joan Baez ou, entre nós, Fefi Naveiras: “Ma décision est prise / Je m’en vais déserter //…// Et je dirai aux gens: / Refusez d’obéir / Refusez de la faire / N’allez pas à la guerre / Refusez de partir / S’il faut donner son sang / Allez donner le vôtre / Vous êtes bon apôtre / Monsieur le Président”. Ou o que ven sendo o mesmo: “A miña decisión está tomada; vou desertar. E direille á xente que se negue a obedecer, que se negue a facela, que non vaia á guerra, que se negue a partir e que, se hai que dar o sangue, vaia vostede dar a súa, vostede que é un bo apóstol, señor Presidente”.

#xosémariadobarro

Comparte

1 comentario en «Fefi: el Silencio, el tesoro de la presencia»

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *