Saltar al contenido
Portada » LEIRE BILBAO

LEIRE BILBAO

LEIRE BILBAO

Unha noite de outubro de 1977

        (1977ko urriko gau bat)

Unha noite de outubro meu pai e miña nai na súa habitación

cando aínda non son

pais meus nin de ninguén.

O home quita o xersei

e déixao na cadeira cal cadáver a quen lle quitaron a cabeza.

A muller mete os seus pantalóns e a camisa no armario:

unha aforcada máis, pendurada da percha.

Ningún dos dous se mira no espello da cómoda.

Mergúllanse entre as sabas

cada un desde un bordo da cama:

os dous lados da fronteira e a alfándega.

A muller afánase en pintar con imaxinación

o anaco de parede tomado pola humidade.

Ten os pés fríos. Acurúxase

no ventre do home, o seu alento é cálido.

Apagadas as luces, as sabas xa non son brancas;

os corpos si parecen máis limpos.

A muller prefire o día.

O home, a noite.

Aquela noite de outubro meu pai e miña nai

canda aínda non son

pais meus nin de ninguén

obrigados ao desexo no leito nupcial

cada un no seu lado

agardando a adormecer.
© Leire Bilbao
© da tradución: Ricardo Pichel Gotérrez
www.susa-literatura.eus

Leire Bilbao es una de las autoras fundamentales de la poesía actual en euskera. A su prolífica trayectoria en la literatura infantil y juvenil se suma su rotunda obra poética: Etxeko urak, su tercer libro en este género —que La Bella Varsovia publica en estos días como Aguas madres, con traducción de Ángel Erro—, ganó en 2021 el prestigioso Premio Lauaxeta.

Aguas madres parte de la vivencia de la maternidad para reflexionar sobre la identidad propia. Ser madre, y ser madre al mismo tiempo que otras madres de las que acompañarse, pero también con las que compararse. Ser hija, y ser hija de una madre que lucha por no ser solo una madre, y pensar en una misma frente o contra ella. Ser escritora, y plantearse la literatura quizá como otra forma de maternidad, y acaso la maternidad como otra forma de creación.

Zenda ofrece cuatro poemas de Aguas muertas (La Bella Varsovia).

***

Las horas posteriores al parto:
costra de sangre y leche,
barro fango aguas oscuras
y, tratando de cubrir todo,
el olor a piel recién hecha.

Bajo las sábanas blancas,
la orografía de este yo:
lento corrimiento de rocas sedimentarias.

Intento reescribir mi piel
con paciencia de piedra;
modelar un cuerpo nuevo
con dedos de sal.

Intento
desechar moscas larvas parásitos;
liberar anguilas musgo moluscos.
Trato de mirar fijamente mi herida.
Grita la grieta de mi sexo,
roca al rojo vivo
que acaba de partirse.

Mis labios son acantilados
que arrojan la ira de las piedras.