XIII SEMANA DE POESÍA SALVAXE 21, 22, 23 e 24 de Avril 2021

PRÓLOGO E EPÍLOGO PARA UN MANIFESTO

                                       NOS TEMPOS ANÉMICOS 

Aqueles días, os da PRIMEIRA SEMANA DE POESÍA SALVAXE, tremor e temor, emoción e unha fe cega en facer realidade un proxecto nado das entrañas, nos bares e nas esquinas, e que tendria a súa habitat, nas rúas, prazas e bares da cidade, e todo co propósito de sacar e tender ao aire a PALAVRA ENCARNADA.

Esas palabras de fame e de martirio todas van cara abaixo e cara arriba, aquí noméoas regias como escudos colgando como andrajos desa almena sempre humana do home e da súa boca.

Hoxe máis que nunca a poesía é portadora desa conciencia do home, a que nos fai libres. Así se entenden os versos de Hölderling: con moitísimo mérito pero é poéticamente como o home habita a terra. Foi a conciencia poética a primeira que lanzou o grito de alarma ante o estado de benestar que nos quixeron vender como vida.

A poesía deu conta antes que ningunha ciencia socioeconómica da gran fábrica de soidade en que se converteu o capitalismo. Nova York é a gran fábrica de soidade do mundo, en Nova York fabrican máis soidade que hamburguesas.

Despois de que a igrexa saqueara o ceo e rompese o diálogo directo do home co sagrado, logo de haber banalizado a Deus, ao capitalismo financeiro quedoulle o terreo preparado para saquear a terra. A luz xa non é de Deus e polo tanto tampouco do home, nin a auga, nin o aire, nin a terra, nada é noso e sentímosnos/sentímonos expoliados e pobres. A poesía é unha conciencia social que se levanta contra o expolio, contra o botín dos mercados, contra esta vida miserable, contra esta morte ignominiosa

Os poetas somos mal vistos, non somos ben recibidos nos campos de batalla, nin nas oficinas de luz estridente onde se fragua a morte e a miseria, volvémonos/volvémosnos agitadores de almas, proclamamos unha fe sen deuses nin tribunos, onde pai, patria e patrón son palabras rebentadas fai tempo polo exercicio da forza e a opresión. Izamos sobre as escombreras humeantes as bandeiras de fume dos fogares de la, somos unha poboación nómada que habitamos o mundo e facemos lume soprando as ascuas das voces antigas, o futuro o deletreamos na punta de todas as linguas, e facemos do Esquecemento un territorio fértil onde a festa dos homes e mulleres libres fai sinais desde a noite dos tempos.

A única tribo que recoñecemos é a da dignidade e o respecto, a da igualdade e a sabedoría de sabernos seres transitivos, de efémeras eternidades, unha tribo na cal a palabra é a colleita de todo o vivido e de todos os soños, asi sentimos como seres xenerosos que debuxamos o futuro coa delicadeza das nais, e non coa sanguenta rentabilidad dos especuladores, coa cruenta inutilidade dos asasinos.

Esiximos que nos deixen en paz, que nos deixen en paz e que non nos quiten o pan da boca, ese pan que cada día con maior frecuencia soa a duros disparos: pan pan duro como un tiro entre os dentes desnutridos.

Estamos fartos de fame, de impotencia, de noxo, e iso é malo, non é bo que mulleres e homes sexan dobrados sobre a luz insaciable da miserable abundancia.

Hai unha música de latas e de espinas nos nosos poemas que non podemos evitar. Pedímosvos perdón. O amor é tamén un sentimento revolucionario nestes días de necesidade. A imaxinación armada cede as súas palabras como guijarros, como empedres para quen queira lanzalos contra aqueles que se empeñan en pisotear nosa dignidade e a felicidade dos nosos fillos e as nosas vellas. Somos poetas porque non permaneceremos impasibles ante o asedio dos banqueiros sen rostro, dos políticos sen conciencia, de todos eses mercenarios da morte?

E a poesía garda esa memoria como un diálogo entre o efémero e a eternidade do que permanece, diálogo do río co auga, do son co silencio, do acantilado co paxaro. Porta do ser : lévanos ata o outro lado da noite para ver a vida ata a morte. Sen a poesía nunca coñecésemos a historia do lume, nin o lugar que ocupamos no mundo, nin o segredo oculto no claro do bosque. Porque son os poetas os gardiáns da memoria.

E a poesía garda esa memoria como un diálogo entre o efémero e a eternidade do que permanece, diálogo do río co auga, do son co silencio, do acantilado co paxaro. Porta do ser : lévanos ata o outro lado da noite para ver a vida ata a morte. Sen a poesía nunca coñecésemos a historia do lume, nin o lugar que ocupamos no mundo, nin o segredo oculto no claro do bosque. Porque son os poetas os gardiáns da memoria.

«A inxustiza non é anónima: / ten nome e dirección» (Brecht). Un bo poema político non «move ao mundo». Axuda a recobrar o alento. Un bo poema político non «fai caer á inxustiza». Dálle nome e dirección

Enrique Falcon

Cortázar: ?Linguaxe quere dicir residencia nunha realidade. (…)

ARROUPADOS POLA CHOIVA OBLICUA, DESDE Ou CORAZÓN DÁ INTEMPERIE ALZAMOS A VOZ CONTRA Ou CRIME QUE A IGNORANCIA ALIMENTA, E CONTRA Ou MEDO, A REPRESIÓN, A BRUTALIDAD E A MISERIA QUE Ou PODER ADMINISTRA.

DENUNCIAMOS A ARBITRARIEDAD, A IMPUNIDADE E A HIPOCRESÍA.

FACEMOS RESPONSABLES Aos MEDIOS DE COMUNICACIÓN, COMO PARTE DO APARELLO REPRESIVO TOTALITARIO, QUE CADA DÍA, SEN VERGONHA, EXHIBEN, E QUE CHAMAN DEMOCRACIA NUN XESTO DE HIPOCRESÍA INTOLERABLE.

NON IMOS A DEIXAR NINGUNHA INXUSTIZA, NINGÚN CRIME, A VIOLENCIA DE XERO, E A MESMA VIOLENCIA ECONÓMICA, SEN DENUNCIAR.

Ou MACHISMO, A MISÉRIA, E A IGNORANCIA, SON Ou SOPORTE DESTE PODER CORRUPTO QUE NOS desGOBIERNA.

Non digamos palabras, hagamoslas, pensemos coas xemas dos dedos. Apartemos a mentira e deixemos que voe a palabra encarnada.

A poesía, si, é un activismo dá deas-extinción. Berra na indómita primavera: «Non hai tempos mortos!» (Manuel Rivas)